بیماری گرانولوماتوز مزمن (CGD) یک  بیماری نقص ایمنی اولیه است که با شروع علائم در ماه ها یا سال های اول زندگی مشخص می شود. بیماران با عفونت های مکرر، لنفادنوپاتی، بیماری التهابی روده، کولیت گرانولوماتوز، تب، عفونت های پوستی، استئومیلیت و/یا آبسه مراجعه می کنند. رژیم درمانی گاما اینترفرون نوترکیب انسانی (IFN-γ) از سال ۱۹۹۱ به عنوان پیشگیری از عفونت در بیماران مبتلا به CGD توصیه شده است. با این حال، مکانیسم های عمل IFN-γ در CGD به خوبی درک نشده است. اگرچه برخی گزارش‌های اولیه در مورد اشکال مختلف CGD نشان داد که متابولیسم اکسیداتیو تا حدی در سلول‌های بیماران CGD پس از درمان IFN-γ بازسازی شده است. با توجه به تاثیر اینترفرون گاما درکاهش عفونت های بیماران CGD و از آن جایی که تا به حال مطالعه ای در ایران در این زمینه انجام نشده، بر آن شدیم تا مطالعه ای با هدف بررسی میزان بروز عفونت منجر به بستری در بیماران مبتلا به CGD تحت درمان و بدون درمان با اینترفرون گاما انجام دهیم.